ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی ----- تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

 دست از مس وجود چو مردان ره بشوی ----- تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

 در مکتب حقایق پیش ادیب عشق ----- هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی

 خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد ----- آنگه رسی بخویش که بیخواب و خور شوی

 گر نور عشق حق بدل و جانت اوفتد ----- بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

 یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر ----- کز آب هفت بحر بیک موی تر شوی

 از پای تا سرت همه نور خدا شود ----- در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی

 وجه خدا اگر شودت منظر نظر ----- زین پس شکی نماند که صاحب نظر شوی

 بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود ----- در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

 گر در سرت هوای وصالست حافظا ----- باید که خاک در گه اهل هنر شوی

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

 دل میرود ز دستم صاحبدلان خدارا ----- دردا که راز پنهان خواهد شد اشکارا

 کشتی نسشتگانیم ای باد شرطه برخیز ----- باشد که باز بینیم دیدار آشنا را

 ده روز مهر گردون افسانه است و افسون ----- نیکی بجای یاران فرصت شمار یارا

 ای صاحب کرامت شکرانه سلامت ----- روزی تفقدی کن درویش بینوا را

 آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست ----- با دوستان مروت با دشمنان مدارا

 آیینه سکندر جام می است بنگر ----- تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

 سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد ----- دلبر که در کف او مومست سنگ خارا

 در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل ----- هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

 آن تلخوش که صوفی ام الخبائثش خواند ----- اشهی لنا و احلی من قبلة العذارا

 هنگام تنگدستی در عیش و کوش و مستی ----- کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

 خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند ----- ساقی بده بشارت رندان پارسا را

 در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند ----- گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را

 حافظ بخود نپوشید این خرقه می آلود ----- ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

 غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

الا یا ایها الساقی ادرکاسا و ناولها ----- که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

 مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم ----- جرس فریاد میدارد که بربندید محملها

 شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل ----- کجا دانند حال ما سبک باران ساحلها

 ببوی نافه کآخر صبا زان طره بگشاید ----- زتاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دلها

 همه کارم ز خود کامی به بد نامی کشید آخر ----- نهان کی ماند ان رازی کزو سازند محفلها

 بمی سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید ----- که سالک بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها

 حضوری گر همی خواهی ازو غایب مشو حافظ ----- متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها

 غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت ----- گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت

 بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم ----- یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

 رندان تشنه لب را آبی نمیدهد کس ----- گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

 در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود ----- از گوشه ایی برون آی ای کوکب هدایت

 از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود ----- زنهار ازین بیابان وین راه بی نهایت

 این راهرا نهایت صورت کجا توان بست ----- کش صد هزار منزل بیشست در بدایت

 در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا ----- سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

 چشمت بغمزه ما را خون خورد و می پسندی ----- جانا روا نباشد خونریز را حمایت

 ای آفتاب خوبان میجوشد اندرونم ----- یکساعتم بگنجان در سایه عنایت

 هر چند بردی آبم روی از درت نتابم ----- جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

 عشقت رسد بفریاد ار خود بسان حافظ ----- قران ز بر بخوانی در چارده روایت

 غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار ----- ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار

 نکته روح افزا از دهن دوست بگو -----  نامه خوش خبر از عالم اسرار بیار

 تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام ----- شمه یی از نفحات نفس یار بیار

 بوفای تو که خاک ره آن یار عزیز ----- بی غباری که پدید آید از اغیار بیار

 گردی از رهگذر دوست بکوری رقیب ----- بهر آسایش این دیده خونبار بیار

 خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست ----- خبری از بر آن دلبر عیار بیار

 شکر آنرا که تو در عشرتی ای مرغ چمن ----- باسیران قفس مژده گلزار بیار

 کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست ----- عشوه یی زان لب شیرین شکر بار بیار

 روزگاریست که دل چهره مقصود ندید ----- ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

 دلق حافظ به چه ارزد بمیش رنگین کن ----- وانگهش مست و خراب از سر بازار بیار

 غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین