اگر مرا تو نخواهی دلم ترا نگذارد ----- تو هم به صلح گرایی اگر خدا بگمارد

هزاران عاشق داری به جان و دل نگرانت ----- که تا سعادت و دولت که را به تخت برآرد

ز عشق عاشق مفلس عجب فتند لئیمان ----- که آنچ رشک شهان شد گدا امید چه دارد

عجب مدار ز مرده که از خدا طلبد جان ----- عجب مدار ز تشنه که دل به آب سپارد

عجب مدار ز کوری که نور دیده بجوید ----- و یا ز چشم اسیری که اشک غربت بارد

ز بس دعا که بکردم دعا شده است وجودم ----- که هر که بیند رویم دعا به خاطر آرد

سلام و خدمت کردم مرا بگفت که چونی ----- مهم مس چه براید چو کیمیا نگذارد

چگونه بادش صورت به وفق فکر مصور ----- چگونه میشود انگور گر کف اش نفشارد

غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)

درود و هزاران درود بر روان پاک و بلندش

آن کیست کز روی کرم با من وفاداری کند ----- بر جای بد کاری چو من یکدم نکوکاری کند

اول ببانگ نای و نی آرد بدل پیغام وی ----- وانگه بیک پیمانه می با من وفاداری کند

پشمینه پوش تند خو کز عشق نشنیدست بو ----- از مستیش رمزی بگو تا ترک هشیاری کند

دلبر که جان فرسود از او کام دلم نگشود از او ----- نومید نتوان بود از او باشد که دلداری کند

گفتم گره نگشوده ام زان طره تا من بوده ام ----- گفتا منش فرموده ام زان تا با تو طراری کند

چون من گدای بی نشان مشکل بود یاری چنان ----- سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند

زان طره پر پیچ و خم سهلست اگر بینم ستم ----- از بند و زنجیرش چه غم هر کس که عیاری کند

با چشم پر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او ----- کان طره شبرنگ او بسیار طراری کند

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی

شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و هزاران درود بر روان پاک و بلندش

صلاح از ما چه میجوئی که مستان را صلا گفتیم ----- بدور نرگس مستت سلامت را دعا گفتیم

در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود ----- گرت باور بود ورنه سخن این بود و ما گفتیم

من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن ----- بلایی کز حبیب آمد هزارش مرحبا گفتیم

اگر بر من نبخشائی پشیمانی خوری آخر ----- بخاطر دار این معنی که در خدمت کجا گفتیم

قدت گفتم که شمشادست، بس خجلت ببار آورد ----- که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم

جگر چون نافه ام خون گشت و کم زینم نمی باید ----- جزای آنکه با زلفت سخن از چین خطا گفتیم

تو آتش گشتی ای حافظ ولی با یار در نگرفت ----- ز بد عهدیّ گل گویی حکایت با صبا گفتیم

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی

شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و هزاران درود بر روان پاک و بلندش

هوشنگ

پادشاهی هوشنگ چهل سال بود

جهاندار هوشنگ با رای و داد ----- بجای نیا تاج بر سر نهاد

بگشت از برش چرخ سال چهل ----- پر از هوش مغز و پر از داد دل

چو بنشست بر جایگاه مهی ----- چنین گفت بر تخت شاهنشهی

که بر هفت کشور منم پادشا ----- بهر جای پیروز و فرمان روا

بفرمان یزدان پیروزگر ----- بداد و دهش تنگ بسته کمر

وز آنپس جهان یکسر آباد کرد ----- همه روی گیتی پر از داد کرد

نخستین یکی گوهر آمد بچنگ ----- به دانش ز آهن جدا کرد سنگ

سرمایه کرد آهن آب گون ----- کز آن سنگ خارا کشیدش برون

چو بشناخت آهنگری پیشه کرد ----- کجا زو تبر ارّه و تیشه کرد

چو این کرده شد چاره آب ساخت ----- ز دریا برآورد و هامون نواخت

به جوی و به رود آبرا راه کرد ----- بفرّ کئی رنج کوتاه کرد

چو آگاه مردم برو بر فزود ----- پراکنده تخم و کشت و درود

بسیچید پس هر کسی نان خویش ----- بورزید و بشناخت سامان خویش

از آن پیش که این کارها شد بسیچ ----- نبد خوردنیها جز از میوه هیچ

همه کار مردم نبودی به برگ ----- که پوشیدنی شان همه بود برگ

شعر از شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی

شاعر بزرگ حماسه سرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

رفتن هوشنگ و کیومرث به جنگ دیو سیاه

 سیامک خجسته یکی پور داشت ----- که نزد نیا جای دستور داشت

گرانمایه را نام هوشنگ بود ----- تو گفتی همه هوش و فرهنگ بود

بنزد نیا یادگار پدر ----- نیا پروریده مر او را ببر

نیایش به جای پسر داشتی ----- جز او بر کسی چشم نگماشتی

چو بنهاد دل کینه و جنگ را ----- بخواند آن گرانمایه هوشنگ را

همه رفتنیها بدو باز گفت ----- همه رازها بر گشاد از نهفت

که من لشگری کرد خواهم همی ----- خروشی برآورد خواهم همی

ترا بود باید همی پیش رو ----- که من رفتنی امتو سالار نو

پری و پلنگ انجمن کرد و شیر ----- ز درّندگان گرگ و ببر دلیر

سپاه دد و دام مرغ و پری ----- سپهدار با کبر و کنداوری

پس پشت لشگر کیومرث شاه ----- نبیره به پیش اندرون با سپاه

بیآمد سیه دیو با ترس و باک ----- همی بآسمان بر برآگند خاک

ز هرّای درّندگان چنگ دیو ----- شده سست بر چشم گیهان خدیو

بهم در فتادند هر دو گروه ----- شدند از دد و دام و دیوان ستوه

بیازید هوشنگ چون شیر چنگ ----- جهان کرد بر دیو نستوه تنگ

کشیدش سراپای یکسر دوال ----- سپهبد برید آن سر بی همال

بپای اندر افکند و بسپرد خوار ----- دریده برو چرم و برگشته کار

چو آمد مر آن کینه را خواستار ----- سرآمد کیومرث را روزگار

برفت و جهان مر دری ماند ازوی ----- نگر تا کرا نزد او آبروی

جهان فریبنده را گرد کرد ----- ره سود بنمود و مایه نخورد

جهان سر بسر چون فسانست و بس ----- نماند بد ونیک بر هیچکس

شعر از شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی طوسی

شاعر بزرگ حماسه سرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

ساقیا برخیز و در ده جام را ----- خاک بر سر کن غم ایام را

ساغر می برکفم نه تا ز بر ----- بر کشم این دلق ارزق فام را

گر چه بد نامیست نزد عاقلان ----- ما نخواهیم ننگ و نام را

باده در ده چند ازین باد غرور ----- خاک بر سر نفس نافرجام را

دود آه سینه نالان من ----- سوخت افسردگان خام را

محرم راز دل شیدای خود ----- کس نمیبینم ز خاص و عام را

با دلارامی مرا خاطر خوشست ----- کن دلم یکباره برد آرام را

ننگرد دیگر بسرو اندر چمن ----- هرکه دید آن سرو سیم اندام را

صبر کن حافظ بسختی روز و شب ----- عاقبت روزی بیابی کام را

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

گوزوم آیدین

گوزوم آیدین، گورورم سوگلی قارداشلاریمی

باسمیشام باغریما ئوز دوغما قارینداشلاریمی

آچمیشام قوللاری خلقیمه اوزوک حلقه سی تک

سالمیشام حلقه یه قیمتلی اوزوک قاشلاریمی

فلکین چرخینی سیندیرمیشام اول داشدا

اته گیمده هله ده ساخلامیشام داشلاریمی

آچمیشام قرنمیزین باغلی قالان یوللارینی

تاپمیشام یوز سنه غربتده کی یولداشلاریمی

بو سلیمان دی یانیمدا، گوره سن من اینانیم؟

گاه آچیپ گاه قییرام گوزلریمی، قاشلاریمی

ییغیشین شنلیک ائده ک قرنمیزین بایرامدیر

سیل گوزیمدن بو یوز ایلدن بری گوز یاشلاریمی

یوز باشیم اولسادا، اولسون، یوخ اوزومده قیریشیم

جوانام، کیم نه بیلیر گیزله دیرم یاشلاریمی

قوچی قربانلاریمی کسدی وطن اویناشیمیز

قانیمی خیرات ائدر کن یدی بوزباشلاریمی

آنا اویناشیمی غیرت گوزی گورسه کور اولور

من نه گوزله گوره بیللم وطن اویناشلاریمی

گئده لیم قافقاز اوشاقلارینی تجلیل ائده لیم

شهریاریم، دارا ساققلاریمی، ساشلاریمی.

 شعر از زنده یاد استاد محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار