دل از من برد و روی از من نهان کرد ----- خدا را با که این بازی توان کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم ----- که با ما نرگس او سر گران کرد

شب تنهائیم در قصد جان بود ----- خیالش لطفهای بیکران کرد

کرا گویم که با این درد جانسوز ----- طبیبم قصد جان ناتوان کرد

بدانسان سوخت چون شمعم که بر من ----- صراحی گریه و بربط فغان کرد

صبا گر چاره داری وقت وقتست ----- که درد اشتیاقم قصد جان کرد

میان مهربانان کی توان گفت ----- که یار ما چنین گفت و چنان کرد

عدو با جان حافظ آن نکردی ----- که تیر چشم آن ابرو کمان کرد

غزل از خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی شاعر بزرگ غزلسرای ایران زمین

معشوقه به سامان شد، تا باد چنین بادا ----- کفرش همه ایمان شد، تا باد چنین بادا

ملکی که پریشان شد، از شومی شیطان شد ----- باز آن سلیمان شد، تا باد چنین بادا

یاری که دلم خستی، در بر رخ ما بستی ----- غمخواره یاران شد، تا باد چنین بادا

هم باده جدا خوردی، هم عیش جدا کردی ----- نک سرده مهمان شد، تا باد چنین بادا

زان طلعت شاهانه، زان مشعله خانه ----- هر گوشه چو میدان شد، تا باد چنین بادا

زان خشم دروغینش، زان شیوه شیرینش ----- عالم شکرستان شد، تا باد چنین بادا

شب رفت و صبوح آمد، غم رفت فتوح آمد ----- خورشید درخشان شد، تا باد چنین بادا  

از دولت محزونان و از همت مجنونان ----- آن سلسله جنبان شد، تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد، یاری که رمید آمد ----- عیدانه فراوان شد، تا باد چنین بادا

درویش فریدون شد، هم کیسه قارون شد ----- همکاسه سلطان شد، تا باد چنین بادا

آن باد هوا را بین، ز افسون لب شیرین ----- با نای در افغان شد، تا باد چنین بادا

فرعون بدان سختی، با آن همه بدبختی ----- نک موسی عمران شد، تا باد چنین بادا

آن گرگ بدان زشتی، با جهل و فرامشتی ----- نک یوسف کنعان شد، تا باد چنین بادا

شمس الحق تبریزی، از بس که در آمیزی ----- تبریز خراسان شد، تا باد چنین بادا

از اسلم شیطانی شد نفس تو ربانی ----- ابلیس مسلمان شد، تا باد چنین بادا

آن ماه چو تابان شد، کونین گلستان شد ----- اشخاص همه جان شد، تا باد چنین بادا

بر روح برافزودی تا بود چنین بودی ----- فرّتو فروزان شد، تا باد چنین بادا

قهرش همه رحمت شد، زهرش همه شربت شد ----- ابرش شکر افشان شد، تا باد چنین بادا

از کاخ چه رنگستش وز شاخ چه تنگستش ----- این گاو چو قربان شد، تا باد چنین بادا

ارضی چو سمایی شد مقصود سنایی شد ----- این بود همه آن شد، تا باد چنین بادا

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم ----- اندیشه پریشان شد، تا باد چنین بادا

غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست ----- هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ، در نظرش بی دریغ ----- دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

گر برود جان ما، در طلب وصل دوست ----- حیف نباشد که دوست، دوستتر از جان ماست

دعوی عشاق را، شرع نخواهد بیان ----- گونه زردش دلیل ناله زارش گواست

مایه پرهیزگار، قوت صبر است و عقل ----- عقل گرفتار عشق، صبر زبون هواست

دلشده پای بند، گردن جان در کمند ----- زَهره گفتار نه، کین چه سبب وان چراست؟

مالک مُلک وجود، حاکم ردّ و قبول ----- هرچه کند جور نیست ور تو بنالی جاست

تیغ برآر از نیام، زَهر برافکن به جام ----- کز قِبَلِ ما قبول، وز طرف ما رضاست

گر بنوازی بلطف، ور بگذاری بقهر ----- حکم تو بر من روان، زجر تو بر من رواست

هرکه به جور رقیب، یا به جفای حبیب ----- عهد فراموش کند، مدعی بی وفاست

سعدی از اخلاق دوست، هر چه برآید نکوست ----- گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

غزل از سعدی شیرازی شاعر بزرگ ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم میرود ----- وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود

من مانده ام مهجور ازو بیچاره و رنجور ازو ----- گویی که نیشی دور ازو در استخوانم میرود

گفتم بنیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون ----- پنهان نمی ماند که خون بر آستانم میرود

مَحمِل بدار این ساروان، تندی مکن با کاروان ----- کز عشق آن سرو روان گویی روانم میرود

او میرود دامن کشان، من زَهر تنهایی چشان ----- دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم میرود

برگشت یار سرکشم، بگذشت عیش ناخوشم ----- چون مِجمَری پر آتشم سر دُخانم میرود

با آنهمه بیدادِ او وین عهدِ بی بنیاد او ----- در سینه دارم یادِ او یا بر زبانم میرود

باز آی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین ----- کآشوب و فریاد از زمین بر آسمانم میرود

شب تا سحر می نَغنَوَم و اندرز کس می نشنوم ----- وین ره نه قاصد میروم کز کف عنانم میرود

گفتم بگریم تا اِبِل چون فروماند به گِل ----- وین نیز نتوانم که دل با کاروانم میرود

صبر از وصالِ یار من برگشتن از دلدار من ----- گر چه نباشد کار من هم کار از آنم میرود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن ----- من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم میرود

سعدی، فغان از دست ما لایق نبود ای بی وفا ----- طاقت نمی آرم جفا، کار از فغانم میرود

غزل از سعدی شیرازی شاعر بزرگ ایران زمین

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

نباشد عیب پرسیدن، ترا خانه کجا باشد؟ ----- نشانی ده اگر یابیم و آن اقبال ما باشد

تو خورشید جهان باشی، ز چشم ما نهان باشی ----- تو خود این را روا داری؟ و آنگه این روا باشد

نگفتی من وفا دارم وفا را من خریدارم ----- ببین در رنگ رخسارم بیندیش این وفا باشد

 بیا ای یار لعلین لب دلم گم گشت در قالب ----- دلم داغ شما دارد یقین پیش شما باشد

در این آتش کبابم من خراب اندر خرابم من ----- چه باشد ای سر خوبان تنی که از سر جدا باشد

دل من در فراق جان چو ماری سرزده پیچان ----- بگرد نقش تو گردان مثال آسیا باشد

بگفتم ای دل مسکین بیا بر جای خود بنشین ----- حذر کن ز آتش پر کین دل من گفت تا باشد

فرو بسته است تدبیرم، بیا ای یار شبگیرم ----- بپرس از شاه کشمیرم کسی را که آشنا باشد

خود او پیدا و پنهان است جهان نقش است و او جان است ----- بیندیش این چه سلطان است مگر نور خدا باشد

خروش و جوش هر مستی ز جوش خم می باشد ----- سبکساری هر آهن ز تو آهن ربا باشد

خریدی خانه دل را، دل آن توست، می دانی ----- هر آنچ هست در خانه از آن کد خدا باشد

قماشی که آن تو نبود برون انداز از خانه ----- درون مسجد اقصی سگ مرده چرا باشد

مسلم گشت دلداری ترا ای تو دل عالم ----- مسلم گشت دلداری ترا وان دم ترا باشد

که دریا را شکافیدن بود چالاکی موسی ----- قبای مه شکافیدن ز نور مصطفی باشد

برآرد عشق یک فتنه که مردم راه که گیرد ----- به شهر اندر کسی ماند که جویای فنا باشد

زند آتش در این بیشه که بگریزند نخجیران ----- ز آتش هر که نگریزد چو ابراهیم ما باشد

خمش کوته کن ای خاطر که علم اول و آخر ----- بیان کرده بود عاشق چو پیش شاه لا باشد

غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش

یار ما دلدار ما، عالم اسرار ما ----- یوسف دیدار ما، رونق بازار ما

بر دم امسال ما عاشق آمد پار ما ----- مفلسانیم و تویی گنج ما دینار ما

کاهلانیم و تویی حج ما پیکار ما ----- خفتگانیم و تویی دولت بیدار ما

خستگانیم و تویی مرهم بیمار ما ----- ما خرابیم و تویی از کرم معمار ما

دوش گفتم عشق را ای شه عیار ما ----- سرمکش منکر مشو برده ای دستار ما

پس جوابم داد او که از توست این کار ما ----- هر چه گویی وا دهد چون صدا کهسار ما

گفتمش خود ما کهیم این صدا گفتار ما ----- زانک که را اختیار نبود ای مختار ما

گفت بشنو اولا شمه ای ز اسرار ما ----- هر ستوری لاغری کی کشاند بار ما

گفتمش از ما ببر زحمت اخبار ما ----- بلبلی مستی بکن هم ز بوتیمار ما

هستی تو فخر ما هستی ما عار ما ----- احمد وصدیق بین در دل چون غار ما

می ننوشد هر می ای مست دردی خوار ما ----- خور ز دست شه خورد مرغ خوش منقار ما

چون نچسبد در لحد قالب مردارما ----- رسته گردد زین قفس طوطی طیار ما

خود شناسد جای خود مرغ زیرکسار ما ----- بعد ما پیدا کنی در زمین آثار ما

گر به بستان بی تو ایم خار شد گلزار ما ----- ور به زندان با توایم گل بروید خار ما

گر در اتش با تو ایم نور گردد نار ما ----- ور به جنت بی توایم نار شد انوار ما

از تو شد باز سپید زاغ ما و سار ما ----- بس کن و دیگر مگو که این بود گفتار ما

غزل از مولانا جلال الدین محمد مولوی بلخی رومی (غزلیات شمس)

درود و صد درود بر روان پاک و بلندش